地心啟示錄

"Central Chaos: A Carnival of Mud and Sulfur"

เมื่อท้องฟ้าเบื้องบนแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ พื้นดินอ้าปากค้างด้วยความเดือดดาล—ยินดีด้วย ตอนนี้เจ้าคือเจ้านายคนใหม่ของเหล่าหนูใต้ดินเหล่านี้แล้ว

ลืมตราสัญลักษณ์ลอร์ดสีทองนั่นไปได้เลย ตอนนี้สิ่งที่เจ้าต้องพิสูจน์สถานะคือรองเท้าบูทหนังเปื้อนลาวาและดวงตาที่หิวโหยของผู้รอดชีวิต ในนรกขุมนี้ของ "Central Chaos" ไม่มีคู่มือกลยุทธ์ใดๆ มีเพียงกฎเหล็กข้อเดียว: เรียนรู้ที่จะงีบหลับท่ามกลางกลิ่นกำมะถัน หรือไม่ก็กลายเป็นรอยไหม้บนกำแพงหิน

[โลกนี้เหมือนแอปเปิลเน่า และเรากำลังกัดกร่อนแกน]

อย่าคาดหวังมหากาพย์มหัศจรรย์ สิ่งที่เหลืออยู่จากยุคกลางที่นี่คือหอกที่หักครึ่งและหนังสือสวดมนต์ขึ้นรา พื้นผิว? มันคือเนยละลายจากแสงแดด ตอนนี้เราซุกตัวอยู่ในรักแร้ของโลก ที่ซึ่งก้อนหินหายใจได้ เห็ดสบถด่า และแม้แต่น้ำที่ไหลก็ไม่ใช่น้ำ มันคือกรดที่ทำให้กระดูกอ่อนลง ที่แย่ที่สุดก็คือความร้อนใต้พิภพอันน่าสะพรึงกลัวนั่น เหมือนกับยักษ์กำลังเคี่ยวน้ำซุปอยู่ข้างล่าง และเราคือถั่วในหม้อ

คุณต้องนำพาเหล่าวิญญาณที่คร่ำครวญและโชคร้ายเหล่านี้ไปหาอาหาร ขุดหลุมเพื่อหายใจ และอีกอย่าง ต้องค้นหาคำตอบว่า ใครกันที่เจาะรูบนฟ้า? แต่ขอพูดตรงๆ เลยว่า ความจริงอาจน่าขยะแขยงยิ่งกว่าทากใต้ดินเสียอีก

[ทุกการเริ่มต้นใหม่คือวิถีใหม่ในการดำรงชีวิต (หรือตาย)]

แผนที่ของสถานที่รกร้างแห่งนี้เปรียบเสมือนกราฟฟิตีของคนบ้า เปลี่ยนแปลงไปทุกครั้งที่คุณลืมตาขึ้น ชั่วขณะหนึ่งคุณกำลังหยิบก้อนหินเรืองแสงขึ้นมา ชั่วขณะต่อมาคุณก็กำลังตกลงไปในหลุมที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์ที่ส่งเสียงร้องโหยหวน คุณอาจเจอพระบ้าสวมหมวกเหล็กทรงถัง ที่จะแลกไม้กางเขนสนิมเขรอะกับคุณเพื่อแลกกับขนมปัง หรือคุณอาจสะดุดเข้าไปในเขตแดนของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง พวกเขามองคุณเหมือนหมาป่าหิวโหยที่มองเห็นแกะอ้วน

จำไว้ว่า: อย่าเก็บทรัพยากรไว้ เพราะคุณอาจไม่ได้เห็นมันมีชีวิตอีกเลย แต่ก็อย่าใช้มันอย่างสิ้นเปลืองเช่นกัน เพราะอาหารเพียงคำเดียวสามารถทำให้ใครบางคนมีชีวิตอยู่ได้อีกวัน หรืออาจช่วยให้คุณรอดจากการโจมตีได้อีกเล็กน้อยเมื่อคุณถูกตีจนตาย

[เอาชีวิตรอด? มันเป็นแค่การต่อรองกับโคลนและปีศาจ]

การเอาชีวิตรอดที่นี่ต้องอาศัยทักษะที่แท้จริง:

การล่าเศษ: คริสตัลสามารถจุดไฟได้ ขนมปังเก่าๆ สามารถทำให้คุณอิ่มท้องได้ และแม้แต่หินแหลมคมก็สามารถช่วยเจาะรูบนสัตว์ประหลาดที่บุกจู่โจมในยามค่ำคืนได้

สร้างที่พักพิง: อย่าสนใจว่ามันทรุดโทรม ขอแค่มันสามารถปิดกั้นรอยแยกที่พ่นลาวาได้ สร้างเวิร์กช็อปโทรมๆ ซ่อมแซมมัน และทำพัดโทรมๆ ไว้ใช้ให้อบอุ่น คุณอาจอยู่รอดได้นานขึ้นอีกสามวัน

เร่ร่อน: ดำดิ่งสู่ถ้ำมืดมิด คุณอาจเจอเหรียญทองที่ยังไม่ผุพังสักสองสามเหรียญ หรือก้าวเข้าไปในห้องน้ำของอารยธรรมโบราณ ภาพจิตรกรรมฝาผนังภายในอาจมีกลยุทธ์ช่วยชีวิต

ต่อสู้: สิ่งมีชีวิตแปดขาพวกนั้นไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ ปัญหาที่แท้จริงอยู่ที่ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ พวกมันจะขโมยน้ำ ไฟ หรือแม้แต่โกหกคุณให้ตาย ร่วมมือกันไหม? แน่นอน ตราบใดที่คุณแน่ใจว่าคนที่อยู่ข้างหลังคุณไม่ได้จ่อมีดมาที่คุณ

[ต่อสู้? ใช้สมองดีกว่ากำปั้น]

อย่าคิดว่าคุณจะเหวี่ยงไม้แล้วฟาดแรงๆ ได้ การต่อสู้ที่นี่ต้องใช้การคำนวณ: ให้นักวิ่งเร็วล่อสัตว์ประหลาด ปล่อยให้สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งรับความเสียหาย แล้วให้สัตว์ประหลาดที่มีทักษะทำลายเวทมนตร์แอบย่องมาจากด้านหลังเพื่อยิงธนู คนหลายร้อยคน แต่ละคนมีกลเม็ดเฉพาะตัว ทักษะ? แค่วิธี "ปาทรายเข้าตาเจ้าปีศาจ" กลเม็ดสกปรกแบบนี้มันเก่งขึ้นเรื่อยๆ อ้อ แล้วก็อย่าทิ้งเศษอะไรที่คุณเจอไปล่ะ เพราะเศษอะไรสักอย่างอาจทำให้ตดของคุณเป็นพิษได้

[เหนื่อยเหรอ? นอนลงแล้วแกล้งตายซะ]

ไม่มีเวลาดูเหรอ? ง่ายๆ เลย โยนไอ้พวกงี่เง่านั่นไปนอนซะ พอตื่นมา คุณอาจจะเจอเนื้อตากแห้งกินไปครึ่งชิ้น หรือรู้ตัวว่ามีคนหายไปสองคน ยังไงก็เถอะ คนเป็นๆ ต่างหากที่สำคัญ

[นักสะสม? ที่นี่มีขยะเป็นภูเขาเลย]

อยากสะสมตัวละครแปลกๆ ทั้งหมดเลยเหรอ? แน่ล่ะ ต้องมีผู้ชายร่างกำยำใส่กระโปรงกับผู้หญิงที่ไขกุญแจได้ด้วยผม ทักษะ? ตั้งแต่ "แกล้งเป็นหิน" ไปจนถึง "กระซิบกับค้างคาว" มีครบทุกอย่าง ของโบราณ? แค่หมวกกันน็อคขึ้นสนิมกับแก้วบิ่นๆ—แต่ถ้าใส่แล้วใช้ซะ คุณอาจจะเปลี่ยนจาก "ตาย" เป็น... "พวกเขาจะอยู่ได้นานขึ้น"

ไฟใต้ดินกำลังลุกไหม้ถึงกางเกงเลย คุณวางแผนจะฆ่าคนพวกนี้ยังไง? โอ้ ไม่นะ คุณวางแผนจะรักษาชีวิตพวกเขาไว้ยังไง?