Olympiaparken

Gmina Lillehammer utworzyła obiekty olimpijskie w Lillehammer (LOA) w 1989 r., aby wypełnić swoje zobowiązania w zakresie finansowania i budowy aren olimpijskich na Igrzyska Olimpijskie w 1994 r. Haavind został zatrudniony jako pierwszy dyrektor zarządzający LOA, a Gerhard Heiberg był prezesem Komitetu Organizacyjnego Igrzysk Olimpijskich w Lillehammer (LOOC). Ich pierwszym zadaniem było, we współpracy z władzami lokalnymi, krajowymi i LOOC, podjęcie decyzji o lokalizacjach i budżetach przed Igrzyskami. Jednocześnie po igrzyskach powołano komisję poeksploatacyjną (LOV), która miała zapewnić aktywność na arenach po igrzyskach.

W 1989 r. toczyły się dyskusje na temat utworzenia funduszu ds. utylizacji, oszacowanego przez komisję ds. utylizacji na 215 mln. Zwłaszcza tam, gdzie tor bobslejowy i tor saneczkowy w Lillehammer pociągałby za sobą wyjątkowo wysokie koszty operacyjne. W 1990 roku szacowano, że areny będą funkcjonować ze stratą roczną na poziomie ok. 15 milionów NOK rocznie. Państwo początkowo zaoferowało funduszowi kwotę 55 mln NOK, ale w 1991 r. kwotę tę skorygowano do 130 mln NOK. Fundusz byłby niewystarczający, co doprowadziło do konfliktu między pięcioma gminami. LOV otrzymał odpowiedzialność za funkcjonowanie aren po igrzyskach olimpijskich.

Gjøvik i Hamar nie zdecydowali się na objęcie udziałów w LOV, gdyż nie chcieli, aby stolicami miasta zarządzała spółka z siedzibą w Lillehammer.

W 1991 roku Haavinda zastąpił Bjørn Sund. Pod koniec 1991 roku LOOC zapragnął bliższej współpracy, co zaowocowało fuzją LOA i Lillehammer ’94, które przyjęło tę drugą nazwę. W dniu 1 stycznia 1993 r. LOV i LOOC również zostały połączone w jeden podmiot. Planowanie działań po użyciu i demobilizacji rozpoczęło się na początku 1993 roku.

W dniu 7 września 1993 r. LOOC przekazało gminie własność aren olimpijskich w Lillehammer za 1 milion NOK. Do tego czasu rząd zwiększył fundusz na użytkowanie końcowe do 200 milionów NOK. Dodatkowy kapitał dla funduszu zabezpieczono poprzez niewykorzystane bufory finansowe LOOC, a nadwyżkę przekazano do funduszy. W czerwcu 1994 r. w wyniku nadwyżki po igrzyskach fundusz wynosił 401,3 mln NOK.

1 stycznia 1999 roku firma zmieniła nazwę na Lillehammer Olympiapark AS. W 1999 r. roczny obrót Lillehammer Olympiapark wynosił 20 mln NOK, z czego jedna trzecia pochodziła z funduszu. Działalność komercyjna stanowiła połowę przychodów, pozostałą część stanowiła działalność sportowa. W wyniku igrzysk powstało 260 stałych miejsc pracy, które według raportu Lillehammer University College były one bezpośrednio uzależnione od dotacji z funduszu końcowo-użytkowego.

W 2010 roku spółka osiągnęła obrót w wysokości 56 mln NOK, co stanowi wzrost o 10 mln NOK w stosunku do roku 2009 i daje zysk w wysokości 2 mln NOK. Siedziba firmy mieści się w Håkons Hall i jest w całości własnością gminy Lillehammer. Główne dochody firmy pochodzą z imprez i turystów.

W Lysgårdsbakken w Lillehammer Olympiapark znajdują się dwie skocznie do uprawiania sportów, a turyści mogą korzystać z wyciągu krzesełkowego i podziwiać wspaniały widok z wieży do skoków. Na terenie obiektu organizowane są także imprezy okolicznościowe, obejmujące animacje i rekonstrukcję ceremonii otwarcia. Kanthaugen, na którym podczas Igrzysk Olimpijskich w 1994 r. uprawiano styl dowolny, pchnięcie kulą i balet narciarski, został przekształcony w tor saneczkowy z windą. Najbardziej aktywnym obecnie obiektem jest tor saneczkowy, który ma długi sezon treningowy dla sportowców, ale oferuje także wiele atrakcji turystycznych. Stadion narciarski Birkebeineren wytwarza śnieg i kilometry tras biegowych, na arenie znajduje się również własny teren do jazdy na nartorolkach i biathlonie. Håkons Hall to największa wielofunkcyjna hala w Norwegii, która ma kilku najemców i oddzielne centrum sportowe, z którego powszechnie korzystają zarówno lokalni, jak i międzynarodowi sportowcy.