Bhagavad Gita শ্রীমদ্ভগবদগীতা

ONDER de onschatbare leringen die te vinden zijn in het grote hindoeïstische gedicht van de Mahabharata, is er geen zo zeldzaam en kostbaar als dit: "Het lied van de Heer". Omdat het van de Goddelijke lippen van Shri Krishna viel op het slagveld en de stijgende emoties van zijn discipel en vriend verstoorde, hoeveel gestoorde harten heeft het rustiger en sterker gemaakt, hoeveel vermoeide zielen het tot Zijn Voeten heeft geleid. Het is bedoeld om de aspirant te verheffen van de lagere niveaus van verzaking waar objecten worden verzaakt, naar de verhevener hoogte waar verlangens dood zijn, en waar de Yogi in rustige en onophoudelijke contemplatie verblijft, terwijl zijn lichaam en geest actief worden gebruikt bij het vervullen van de taken die vallen zijn lot in het leven. Dat de spirituele mens geen kluizenaar hoeft te zijn, dat vereniging met het goddelijke leven kan worden bereikt en gehandhaafd temidden van wereldse zaken, dat de obstakels voor die vereniging niet buiten ons maar in ons liggen - dat is de centrale les van de BHAGAVAD GITA.

Het is een Schriftgedeelte van Yoga: nu is Yoga letterlijk Unie, en het betekent harmonie met de Goddelijke Wet, het één worden met het Goddelijk Leven, door de subdual van alle naar buiten gerichte energieën. Om dit te bereiken, moet evenwicht worden verkregen, evenwicht, zodat het zelf, verenigd met het ZELF, niet zal worden beïnvloed door plezier of pijn, verlangen of afkeer, of een van de "paren van tegenstellingen" waartussen onervaren zelven naar achteren zwaaien en forwards. Matiging is daarom de toonladder van de GITA en het harmoniseren van alle bestanddelen van de mens, totdat ze vibreren in perfecte afstemming met de Ene, de Allerhoogste ZELF. Dit is het doel dat de discipel hem wil stellen. Hij moet leren niet aangetrokken te worden door het aantrekkelijke, noch afgestoten door het afwerende, maar moet beide zien als manifestaties van de ene Heer, zodat zij lessen kunnen zijn voor zijn leiding, geen boeien voor zijn slavernij. Te midden van beroering moet hij rusten in de Heer van de Vrede, elke plicht ten volle vervullen, niet omdat hij de resultaten van zijn daden zoekt, maar omdat het zijn plicht is om ze uit te voeren. Zijn hart is een altaar, liefde voor zijn Heer de vlam die erop brandt; al zijn daden, fysiek en mentaal, zijn offers die op het altaar worden gebracht; en eenmaal aangeboden, heeft hij geen verdere zorg meer bij hen. Ze stijgen op naar de lotusvoeten van Ishvara en veranderen door het vuur, ze behouden geen bindende kracht voor de ziel.

Als om de les indrukwekkender te maken, werd deze gegeven op een veld van gevechten. Arjuna, de krijger-prins, moest de titel van zijn broer verdedigen, een usurpor vernietigen die het land onderdrukte; het was zijn plicht als prins, als krijger, om te vechten voor de bevrijding van zijn natie en om orde en vrede te herstellen. Om de wedstrijd bitterder te maken, hielden geliefde kameraden en vrienden aan beide kanten, wringden hun hart van persoonlijke pijn, en maakten een conflict van plichten evenals fysieke strijd. Zou hij degenen kunnen verslaan aan wie hij liefde en plicht verschuldigd was en banden met verwanten vertrapten? Het verbreken van familiebanden was een zonde; de mensen verlaten in wrede slavernij was een zonde; waar was de juiste manier? Gerechtigheid moet worden gedaan, anders zou de wet worden genegeerd; maar hoe doodt men zonder zonde? Het antwoord is de last van het boek: heb geen persoonlijke interesse in het evenement; de plicht uitvoeren die wordt opgelegd door de positie in het leven; beseffen dat Ishvara, tegelijk Heer en Wet, de Doener is, de machtige evolutie uitwerkt die eindigt in gelukzaligheid en vrede; door toewijding met Hem worden geïdentificeerd, en dan plicht als plicht vervullen, vechten zonder passie of verlangen, zonder woede of haat; dus activiteit smeedt geen banden, yoga is volbracht en de ziel is vrij.