Bhagavad Gita শ্রীমদ্ভগবদগীতা

WŚRÓD bezcennych nauk, które można znaleźć w wielkim hinduskim wierszu Mahabharaty, nie ma tak rzadkiego i cennego jak „Pieśń Pana”. Ponieważ spadło ono z Boskich ust Shri Krishny na polu bitwy i powstrzymało wzruszające emocje Jego ucznia i przyjaciela, jak wiele niespokojnych serc go uciszyło i wzmocniło, ile zmęczonych dusz doprowadziło to do Jego Stóp. Ma ono na celu podniesienie aspiranta z niższych poziomów wyrzeczenia, gdzie wyrzeczone są przedmioty, na wyższe wyżyny, gdzie pragnienia są martwe, i gdzie Jogin mieszka w spokojnej i nieustającej kontemplacji, podczas gdy jego ciało i umysł są aktywnie zaangażowane w wypełnianie obowiązków to spada na jego życie. Że duchowy człowiek nie musi być pustelnikiem, to zjednoczenie z Boskim życiem może być osiągnięte i utrzymane pośród spraw światowych, że przeszkody na drodze do tego związku nie leżą poza nami, ale wewnątrz nas - taka jest główna lekcja BHAGAVADA GITA.

Jest to Pismo Jogi: teraz Joga jest dosłownie Związkiem, a to oznacza harmonię z Boskim Prawem, stawanie się jednym z Boskim Życiem, przez podrzędne wszystkie zewnętrzne energie. Aby to osiągnąć, należy uzyskać równowagę, równowagę, tak aby jaźń, przyłączona do JAŹNI, nie była dotknięta przyjemnością ani bólem, pragnieniem lub niechęcią, ani żadną z „par przeciwieństw”, między którymi niewykształcone ja się odwracają i do przodu. Umiar jest więc kluczową nutą GITA i harmonizacją wszystkich składników człowieka, dopóki nie wibrują w doskonałym dostrojeniu do Jedności, Najwyższej JAŹNI. To jest cel, który ma postawić przed nim uczeń. Musi się nie nauczyć przyciągać atrakcyjnych, ani odpychać odstraszającego, ale musi widzieć oba jako przejawy jednego Pana, aby mogły być lekcjami dla jego przewodnictwa, a nie kajdanami dla jego niewoli. Pośród zamieszania musi spoczywać w Panu Pokoju, wypełniając wszystkie obowiązki w pełni, nie dlatego, że szuka rezultatów swoich działań, ale dlatego, że jego obowiązkiem jest je wykonać. Jego serce jest ołtarzem, miłujcie swego Pana płomień płonący na nim; wszystkie jego czyny, fizyczne i umysłowe, są ofiarami składanymi na ołtarzu; i raz zaoferowany, nie ma z nimi dalszych obaw. Wznoszą się do Lotosowych Stóp Iśvary i, zmienieni przez ogień, nie zachowują mocy wiążącej dla Duszy.

Aby uczynić lekcję bardziej imponującą, została ona podana na polu bitwy. Arjuna, książę-wojownik, miał potwierdzić tytuł swego brata, aby zniszczyć uzurpatora, który uciska ziemię; jego obowiązkiem jako księcia, jako wojownika, było walczyć o wyzwolenie swego narodu i przywrócić porządek i pokój. Aby zawody były bardziej zgorzkniałe, ukochani towarzysze i przyjaciele stali po obu stronach, wykręcając swoje serce z osobistej udręki i powodując konflikt obowiązków, jak również kłótnie fizyczne. Czy mógł zabić tych, którym zawdzięczał miłość i obowiązek, i deptać więzy pokrewieństwa? Złamanie więzi rodzinnych było grzechem; pozostawienie ludzi w okrutnej niewoli było grzechem; gdzie był właściwy sposób? Sprawiedliwość musi być zrobiona, inaczej prawo zostanie zlekceważone; ale jak zabić bez grzechu? Odpowiedzią jest ciężar książki: nie ma osobistego zainteresowania wydarzeniem; wypełniać obowiązek nałożony przez pozycję w życiu; zdaj sobie sprawę, że Iśwara, zarazem Pan i Prawo, jest Wykonawcą, rozwijając potężną ewolucję, która kończy się szczęściem i pokojem; być utożsamianym z Nim przez oddanie, a następnie pełnić obowiązki jako obowiązek, walczyć bez pasji lub pożądania, bez gniewu i nienawiści; w ten sposób aktywność nie tworzy więzi, joga jest osiągnięta, a Dusza jest wolna.