Plato [Book]

افلاطون (/ˈpleɪtoʊ/ PLAY-toe;[2] یونانی: Πλάτων Plátōn؛ 428/427 یا 424/423 – 348/347 قبل از میلاد) فیلسوف یونانی بود که در آتن در دوره کلاسیک در یونان باستان متولد شد. او مکتب فکری افلاطونی و آکادمی را تأسیس کرد که اولین موسسه آموزش عالی در قاره اروپا بود.

افلاطون همراه با استادش سقراط و شاگردش ارسطو، شخصیتی محوری در تاریخ فلسفه یونان باستان و فلسفه های غرب و خاورمیانه از آن نشأت گرفته است.[a] او همچنین دین و معنویت را شکل داده است.[5] به اصطلاح نوافلاطون گرایی مفسر او، فلوطین، هم بر مسیحیت (از طریق پدران کلیسا مانند آگوستین) و هم بر فلسفه اسلامی (مثلاً فارابی) تأثیر گذاشت. در دوران مدرن، فردریش نیچه تشخیص داد که فرهنگ غربی در سایه افلاطون در حال رشد است (که مسیحیت را «افلاطونیسم برای توده‌ها» می‌نامد)، در حالی که آلفرد نورث وایتهد به قول معروف: «ایمن‌ترین توصیف کلی سنت فلسفی اروپا این است که شامل موارد زیر است. یک سلسله پاورقی برای افلاطون».[6]

افلاطون مبتکر گفتگوی نوشتاری و اشکال دیالکتیکی در فلسفه بود. او مشکلاتی را برای آنچه بعداً به تمام حوزه های اصلی فلسفه نظری و فلسفه عملی تبدیل شد، مطرح کرد. مشهورترین مشارکت او نظریه اشکال شناخته شده با عقل محض است که در آن افلاطون راه حلی برای مسئله کلیات ارائه می دهد که به عنوان افلاطونیسم شناخته می شود (همچنین به طور مبهم به رئالیسم افلاطونی یا ایده آلیسم افلاطونی نیز گفته می شود). او همچنین همنام عشق افلاطونی و جامدات افلاطونی است.

معمولاً تصور می‌شود که تعیین‌کننده‌ترین تأثیرات فلسفی او همراه با سقراط، فیثاغورث، هراکلیتوس و پارمنیدس پیش از سقراط بوده است، اگرچه تعداد کمی از آثار پیشینیان او باقی مانده است و بسیاری از آنچه که ما در مورد این شخصیت‌ها امروز می‌دانیم از خود افلاطون گرفته شده است. [b] بر خلاف آثار تقریباً همه معاصرانش، تصور می‌شود که کل مجموعه آثار افلاطون برای بیش از 2400 سال دست نخورده باقی مانده است.[8] اگرچه محبوبیت آنها در نوسان بوده است، اما آثار افلاطون پیوسته خوانده و مطالعه شده است.[9] نومنیوس هر دو فیثاغورث و افلاطون را به عنوان دو مقامی که باید در فلسفه دنبال کرد، پذیرفت، اما او اقتدار افلاطون را تابع اختیار فیثاغورس می‌دانست، که او را از آن‌ها می‌دانست. سرچشمه تمام فلسفه های واقعی - از جمله فلسفه خود افلاطون باشد. از نظر نومنیوس فقط افلاطون آثار فلسفی زیادی نوشت، در حالی که نظرات فیثاغورث در اصل فقط به صورت شفاهی منتقل می شد.[68]