Epicurus [Book]

اپیکور (/ˌɛpɪˈkjʊərəs/;[2] یونانی: Ἐπίκουρος Epikouros؛ 341–270 قبل از میلاد) فیلسوف و حکیم یونان باستان بود که اپیکوریسم را پایه گذاری کرد، مکتب بسیار تأثیرگذار فلسفی. او در جزیره یونانی ساموس از پدر و مادری آتنی به دنیا آمد. او تحت تأثیر دموکریتوس، آریستیپوس، پیرو[3] و احتمالاً سینیک ها، به افلاطون گرایی زمان خود روی آورد و مدرسه خود را به نام «باغ» در آتن تأسیس کرد. اپیکور و پیروانش به خوردن غذاهای ساده و بحث در مورد طیف وسیعی از موضوعات فلسفی معروف بودند. او علناً به زنان و بردگان [4] اجازه داد تا به عنوان یک امر سیاستی به مدرسه بپیوندند. از بیش از 300 اثری که گفته می شود توسط اپیکور در مورد موضوعات مختلف نوشته شده است، اکثریت قریب به اتفاق از بین رفته اند. تنها سه نامه نوشته شده توسط او - نامه‌های منوسئوس، فیتوکلس، و هرودوت - و دو مجموعه نقل قول - دکترین‌های اصلی و گفته‌های واتیکان - به همراه چند قطعه از نوشته‌های دیگر او دست نخورده باقی مانده‌اند. در نتیجه تخریب آثار او، بیشتر دانش در مورد فلسفه او به نویسندگان بعدی، به ویژه زندگی نامه نویس دیوژنس لائرتیوس، شاعر رومی اپیکوری، لوکرتیوس و فیلسوف اپیکوری، فیلودموس، و با روایت های خصمانه اما تا حد زیادی دقیق توسط فیلسوف پیرونیست، سکستوس امپریکوس، است. و آکادمیک شکاک و سیاستمدار سیسرون.

اپیکور اظهار داشت که هدف فلسفه دستیابی و همچنین کمک به دیگران برای دستیابی به زندگی های شاد (Eudaimonic)، آرام است که با آتاراکسی (صلح و رهایی از ترس) و آپونیا (فقدان درد) مشخص می شود. او طرفدار این بود که مردم با داشتن یک زندگی خودکفا در محاصره دوستان به بهترین وجه می‌توانند فلسفه را دنبال کنند. او تعلیم داد که ریشه همه روان رنجوری انسان، انکار مرگ و تمایل انسان به این تصور است که مرگ وحشتناک و دردناک است، که به گفته او باعث اضطراب بی مورد، رفتارهای خودخواهانه محافظت از خود و ریا می شود. از نظر اپیکور، مرگ پایان جسم و روح است و بنابراین نباید از آن ترسید. اپیکور تعلیم داد که اگرچه خدایان وجود دارند، اما هیچ دخالتی در امور انسانی ندارند. او تعلیم داد که مردم باید اخلاقی رفتار کنند، نه به این دلیل که خدایان آنها را به خاطر اعمالشان مجازات یا پاداش می‌دهند، بلکه به دلیل قدرت گناه، رفتار غیراخلاقی ناگزیر منجر به سنگینی ندامت بر وجدان آنها می‌شود و در نتیجه از دستیابی به آنها جلوگیری می‌شود. آتاراکسی

اپیکور یک تجربه گرا بود، به این معنی که او معتقد بود که تنها حواس منبع قابل اعتمادی از دانش درباره جهان هستند. او بسیاری از فیزیک و کیهان شناسی خود را از فیلسوف پیشین دموکریتوس (حدود 460 - حدود 370 قبل از میلاد) گرفته است. اپیکور مانند دموکریتوس تعلیم داد که جهان نامتناهی و ابدی است و تمام مواد از ذرات بسیار ریز و نامرئی به نام اتم تشکیل شده است. همه اتفاقات در جهان طبیعی در نهایت نتیجه حرکت و تعامل اتم ها در فضای خالی است. اپیکور با طرح ایده «انحراف اتمی» از دموکریتوس منحرف شد، که معتقد است اتم‌ها ممکن است از مسیر مورد انتظار خود منحرف شوند، در نتیجه به انسان اجازه می‌دهد در جهان دیگری جبرگرا دارای اراده آزاد باشد.

اگرچه آموزه های اپیکوری محبوبیت داشت، اما از همان ابتدا بحث برانگیز بود. اپیکوریانیسم در اواخر سالهای جمهوری روم به اوج محبوبیت خود رسید. در اواخر دوران باستان، در معرض خصومت مسیحیت اولیه از بین رفت. در سراسر قرون وسطی از اپیکور به عنوان حامی مستها، فاحشه‌ها و شکم‌خواران یاد می‌شد، هرچند به‌طور نادرست. آموزه های او به تدریج در قرن پانزدهم با کشف مجدد متون مهم بیشتر شناخته شد، اما ایده های او تا قرن هفدهم که کشیش کاتولیک فرانسوی پیر گاسندی نسخه اصلاح شده ای از آنها را احیا کرد که توسط نویسندگان دیگر ترویج شد قابل قبول نشد. از جمله والتر چارلتون و رابرت بویل.