Oxyg'App

عوامل مخدوش کننده SpO2 و مدیریت بالینی پشتیبانی از اکسیژن

مدیریت اکسیژن باید بر اهداف اکسیژن‌رسانی، با حداقل و حداکثر مرزها تکیه کند تا از هیپوکسمی و هیپراکسمی جلوگیری شود. تیتراسیون اکسیژن با استفاده از اهداف مبتنی بر اشباع شریانی (SaO2) به دلیل اندازه گیری های ناپیوسته این پارامتر امکان پذیر نیست. پشتیبانی اکسیژن باید بر اساس SpO2 تیتر شود که امکان اندازه گیری مداوم اکسیژن رسانی بیمار را فراهم می کند، حتی اگر این فناوری محدودیت هایی دارد و نیاز به بهبود دارد. ممکن است امیدوار باشیم که یک تحول بزرگ تکنولوژیکی داشته باشیم زیرا اصول اصلی کار این فناوری که بیش از 50 سال قدمت دارد، تغییر محسوسی نکرده است. در انتظار این پیشرفت در فناوری پالس اکسیمتری، پزشکان باید با دقت قدم بردارند و الگوریتم‌هایی را برای اصلاح این کمبودها اعمال کنند. هر آنچه که پزشک فکر می کند هدف اکسیژن رسانی مناسب است، این هدف "SaO2 بهینه" باید هنگام استفاده از SpO2 برای تیتراسیون بر اساس رنگدانه های پوست و مارک اکسی متر اصلاح شود. به طور فزاینده ای آشکار شده است که هدف SpO2 نمی تواند به سادگی هدف SaO2 باشد!

برای تسهیل جستجوی اهداف بهینه SpO2 و ارتقای مدیریت همگن تر اکسیژن رسانی بیماران بدون توجه به رنگدانه پوست یا دستگاه نظارت بر اکسیژن رسانی، چندین راه حل بالقوه وجود دارد. ما معتقدیم که یک هدف SpO2 برای همه بیماران مناسب نیست و آزمایش‌های بالینی و دستورالعمل‌های بالینی بیشتر باید از اهداف اصلاح شده SpO2 به جای اهداف جهانی برای همه بیماران استفاده کنند. در نتیجه، پزشکان ابتدا باید یک هدف SaO2 را نسبت به بیمار تحت حمایت تنفسی تعریف کنند و سپس اصلاحاتی را برای میانگین بایاس مربوط به رنگدانه پوست و اکسیمتر مورد استفاده برای دریافت SpO2 اصلاح شده اعمال کنند (شکل 3).

همه‌گیری کووید-19 تأثیر رنگدانه پوست بر دقت اکسیمتر را به پزشکان یادآوری کرده است. درس های قدیمی از نو آموخته شد. دقت دستگاه بین برندها متفاوت و متغیر است. و در حالی که پالس اکسیمتری تقریباً در همه سیستم های ارائه مراقبت های بهداشتی وجود دارد، سادگی استفاده از اکسیمتری نیاز به تفسیر دقیق تری از SpO2 را برای جلوگیری از عواقب نامطلوب رد می کند.

اکسی گپ