THE CRITIQUE OF PURE REASON

Immanuel Kant นักปรัชญาชาวเยอรมัน พยายามที่จะกำหนดขอบเขตและขอบเขตของอภิปรัชญาในหนังสือของเขา The Critique of Pure Reason ตามมาด้วยคำวิจารณ์เหตุผลเชิงปฏิบัติของกันต์ (ค.ศ. 1788) และคำวิจารณ์คำพิพากษา (ค.ศ. 1789) ของคานท์ และบางครั้งเรียกว่า "คำติชมครั้งแรก" (ค.ศ. 1790) ในคำนำของฉบับพิมพ์ครั้งแรก กันต์อธิบายว่าเขาตั้งเป้าที่จะกำหนด "ความเป็นไปได้หรือความเป็นไปไม่ได้ของอภิปรัชญา" และโดย "การวิพากษ์วิจารณ์เหตุผลล้วนๆ" เขาหมายถึงการวิพากษ์วิจารณ์ "คณะแห่งเหตุผลโดยทั่วไปในส่วนที่เกี่ยวกับ ความรู้ทั้งหมดหลังจากนั้นก็อาจพยายามอย่างอิสระจากประสบการณ์ทั้งหมด” ในกรณีนี้ คำว่า "วิพากษ์วิจารณ์" ไม่ได้ใช้ในความหมายเชิงเปรียบเทียบ แต่ใช้ในแง่ของการวิเคราะห์เชิงระเบียบ

ก่อนหน้าที่กันต์จะเชื่อกันอย่างกว้างขวางว่าความจริงของเหตุผลต้องเป็นการวิเคราะห์ หมายความว่าผู้ถูกสัมภาษณ์ต้องรวมภาคแสดงเพื่อให้เป็นจริง (เช่น "คนฉลาดคือคนฉลาด" หรือ "คนฉลาดคือ ผู้ชาย"). เนื่องจากถูกกำหนดโดยการประเมินเรื่อง การตัดสินจึงเป็นการวิเคราะห์ในทั้งสองสถานการณ์ เชื่อกันว่าความจริงหรือความจริงที่สำคัญทั้งหมดโดยอิงตามเหตุผลเป็นประเภทนี้และมีภาคแสดงที่อ้างถึงเพียงส่วนหนึ่งของหัวข้อที่ได้รับการยืนยันเท่านั้น หากเป็นกรณีนี้ ทุกความพยายามในการหักล้างบางสิ่งที่อาจทราบล่วงหน้าจะรวมถึงความขัดแย้ง เช่น "คนฉลาดไม่ฉลาด" หรือ "คนฉลาดไม่ใช่คน"

ในตอนแรก David Hume เห็นด้วยกับจุดยืนกว้างของ rationalism เกี่ยวกับความรู้เบื้องต้น อย่างไรก็ตาม ฮูมพบว่าการตัดสินหลายครั้งที่เขาเชื่อว่าเป็นการวิเคราะห์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับเหตุและผล แท้จริงแล้วเป็นการสังเคราะห์ขึ้น (กล่าวคือ ไม่มีการวิเคราะห์หัวข้อใดที่จะเปิดเผยภาคแสดง) เป็นผลให้พวกเขาเป็นรองและขึ้นอยู่กับประสบการณ์เท่านั้น ก่อนฮูม นักเหตุผลนิยมอ้างว่าเหตุและผลอาจมาจากกันและกัน ฮูมยืนยันว่าสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้และให้เหตุผลว่าไม่มีสิ่งใดเกี่ยวกับเหตุและผลที่สามารถทราบล่วงหน้าได้ ความสงสัยของ Hume สร้างปัญหาให้ Kant ผู้ซึ่งถูกเลี้ยงดูมาในสภาพแวดล้อมที่มีเหตุผล