THE CRITIQUE OF PURE REASON

امانوئل کانت، فیلسوف آلمانی، در کتاب نقد عقل محض تلاش می کند تا مرزها و محدوده متافیزیک را مشخص کند. پس از آن، کانت، نقد عقل عملی (1788) و نقد داوری (1789)، و گاهی به عنوان «نقد اول» او (1790) نامیده می شود. در مقدمه چاپ اول، کانت توضیح می دهد که هدف او تعیین «امکان یا عدم امکان متافیزیک» است و منظور او از «نقد عقل محض»، نقد «به قوه عقل به طور کلی در رابطه با تمام دانشی که پس از آن ممکن است مستقل از همه تجربه ها تلاش کند." در این مورد، واژه «نقد» به معنای مجازی به کار نمی رود، بلکه بیشتر به معنای تحلیل روشمند است.

قبل از کانت، عموماً این باور وجود داشت که حقایق عقل باید تحلیلی باشند، به این معنی که موضوع باید قبلاً محمول را در بر می گرفت تا آن صادق باشد (مثلاً: "انسان باهوش باهوش است" یا "انسان باهوش است" یک مرد"). از آنجا که از طریق ارزیابی موضوع تعیین می شود، قضاوت در هر دو موقعیت تحلیلی است. اعتقاد بر این بود که تمام حقایق ماهوی یا حقایق مبتنی بر عقل از این نوع هستند و محمولی را در خود دارند که تنها به بخشی از موضوع مورد تأیید اشاره دارد. اگر چنین بود، هر تلاشی برای رد چیزی که می‌توان پیشینی دانست، شامل تناقض می‌شد، مانند «انسان باهوش، عاقل نیست» یا «انسان باهوش، انسان نیست».

در ابتدا، دیوید هیوم با موضع گسترده عقل گرایی در مورد دانش پیشینی موافق بود. با این حال، هیوم دریافت که چندین داوری که او معتقد بود تحلیلی هستند، به ویژه آنهایی که به علت و معلول می پردازند، در واقع ترکیبی هستند (یعنی هیچ تحلیلی از موضوع، محمول را آشکار نمی کند). در نتیجه، آنها پسینی هستند و صرفاً مبتنی بر تجربه هستند. قبل از هیوم، عقل گرایان ادعا کرده بودند که علت و معلول می توانند از یکدیگر مشتق شوند. هیوم معتقد بود که این غیرممکن است و استدلال می کرد که هیچ چیز در مورد علت و معلول نمی تواند از قبل شناخته شود. بدبینی هیوم کانت را که در محیطی عقل گرا پرورش یافته بود به شدت آزار می داد.