THE CRITIQUE OF PURE REASON

Alman filozof Immanuel Kant, Saf Aklın Eleştirisi adlı kitabında metafiziğin sınırlarını ve kapsamını tanımlamaya çalışır. Bunu Kant'ın Pratik Aklın Eleştirisi (1788) ve Yargının Eleştirisi (1789) izledi ve bazen onun "İlk Eleştirisi" (1790) olarak anılır. Birinci baskının önsözünde Kant, "metafiziğin olanaklılığını ya da olanaksızlığını" belirlemeyi amaçladığını ve "saf aklın eleştirisi" ile "genel olarak akıl yetisinin eleştirisini" kastettiğini açıklar. tüm deneyimlerden bağımsız olarak peşinden koşabileceği tüm bilgiler." Bu örnekte, "eleştiri" kelimesi mecazi anlamda değil, daha çok metodik bir analiz anlamında kullanılmaktadır.

Kant'tan önce, aklın doğrularının analitik olması gerektiğine, yani öznenin doğru olması için yüklemi zaten içermesi gerektiğine inanılıyordu (örneğin, "Akıllı bir adam zekidir" veya "Akıllı bir adam zekidir". bir adam"). Konu değerlendirilerek belirlendiği için yargı her iki durumda da analitiktir. Tüm temel doğruların veya akla dayalı gerçeklerin bu türden olduğuna ve onaylanan konunun yalnızca bir kısmına atıfta bulunan bir yüklem içerdiğine inanılıyordu. Eğer durum böyle olsaydı, a priori olarak bilinebilecek bir şeyi çürütmeye yönelik her girişim, "Akıllı bir adam zeki değildir" veya "Akıllı bir adam adam değildir" gibi çelişkileri içerecektir.

İlk başta, David Hume rasyonalizmin a priori bilgi konusundaki geniş duruşuyla hemfikirdi. Ancak Hume, analitik olduğuna inandığı birçok yargının, özellikle de neden ve sonuçla ilgili olanların aslında sentetik olduğunu buldu (yani, konunun hiçbir analizi yüklemi ortaya çıkarmayacaktır). Sonuç olarak, bunlar a posteriori ve yalnızca deneyime dayalıdır. Hume'dan önce, rasyonalistler neden ve sonucun birbirinden türetilebileceğini iddia etmişlerdi; Hume bunun imkansız olduğunu ileri sürdü ve sebep ve sonuç hakkında hiçbir şeyin a priori bilinemeyeceğini düşündü. Hume'un şüpheciliği, rasyonalist bir çevrede yetişmiş olan Kant'ı ciddi şekilde rahatsız etti.