A Combien l’Amour revient ...

چقدر عشق به افراد مسن باز می گردد، نوشته آنوره دو بالزاک.

استخراج کردن :

در هشت روز گذشته، نوسینگن تقریباً هر روز در حومه خیابان نوو سنت مارک، بر سر تحویل کسی که دوستش داشت چانه‌زنی می‌کرد. در آنجا آسیایی که بین زیباترین زینت‌ها قرار داشت به این مرحله وحشتناک رسید که لباس‌ها دیگر لباس نیستند و هنوز کهنه نیستند. محیط با چهره ای که این زن شکل داد هماهنگ بود، زیرا این مغازه ها یکی از شوم ترین ویژگی های پاریس هستند. آدم در آنجا پرت‌هایی را می‌بیند که مرگ با دست نحیف‌اش به آنجا پرتاب کرده است، و سپس صدای تق تق مرگ را در زیر شال می‌شنود، همان‌طور که در آنجا عذاب بدبختی را زیر لباسی با طلا حدس می‌زند. بحث های وحشیانه بین لوکس و گرسنگی در آنجا روی توری سبک نوشته شده است. ما در آنجا قیافه ملکه ای را در زیر عمامه پردار می یابیم که ژست آن چهره غایب را به یاد می آورد و تقریباً بازیابی می کند. این وحشتناک در زیبا است! شلاق جوونال که توسط دستان رسمی حراج گردان تکان می خورد، ماف های پوست کنده، پوست های پژمرده مسالیناهای محاصره شده را می پراکند. کود گلی است که اینجا و آنجا رزهایی می درخشد که دیروز بریده شده، روزی پوشیده شده، و پیرزنی همیشه روی آن چمباتمه زده است، پسر عموی اول ربا، مناسبت کچل، بی دندان و آماده برای فروش محتویات، آنقدر مستعمل است. به خرید ظرف، لباس بدون زن یا زن بدون لباس!..