Тасбеҳ | Tasbeeh

Istilah tasbih didasarkan pada akar bahasa Arab sīn-bāʾ-ḥāʾ (ح-ب-س). Maksud kata dasar apabila ditulis bermaksud bertasbih. 'Tasbih' ialah terbitan yang tidak sekata daripada subhan, iaitu perkataan pertama bagi ayat konstitutif sepertiga pertama bentuk kanonik (lihat di bawah) tasbih. Perkataan itu secara literal bermaksud, sebagai kata kerja, "untuk mengembara dengan pantas" dan, sebagai kata nama, "tugas" atau "pekerjaan". Namun, dalam konteks kebaktian, tasbih merujuk kepada Subhana Allah, yang sering digunakan dalam al-Quran dengan kata depan ʿan (عَنْ), yang bermaksud "Tuhan tiada [dari apa yang mereka (kaum musyrik) sifatkan kepada-Nya]" (Al- Taubah: 31, Al-Zumar: 67 et al.). Tanpa preposisi ini, ia bermaksud sesuatu seperti "Maha Suci Tuhan."