Тасбеҳ | Tasbeeh

اصطلاح تسبیح در ریشه عربی سین باعحاء (ح-ب-س) است. معنی ریشه کلمه هنگام نوشتن به معنای تجلیل است. «تسبیح» مشتق بی قاعده‌ای از سبحان است که اولین کلمه از جمله تشکیل دهنده ثلث اول تسبیح است. این کلمه در لغت به معنای فعل «سریع سفر کردن» و به عنوان اسم «وظایف» یا «شغل» است. اما در زمینه تعبدی، تسبیح به سبحان الله اطلاق می شود که در قرآن غالباً با حرف اضافه عن به کار رفته است، یعنی «خداوند از آنچه به او نسبت می دهند تهی است» (ال. توبه: 31، الزمر: 67 و دیگران). بدون این حرف اضافه به معنای چیزی شبیه «سبحان الله» است.