Kitab Meneladani Ahklak Nabi

Allah Subhanahu wa Ta'ala wysłał Swego Wysłannika ze wskazówkami (Koranem) i prawdziwą religią, aby mógł zwyciężyć wszystkie inne religie. Allah Ta'ala wybrał Proroka Muhammada sallallaahu 'alaihi wa sallam spośród innych ludzi posiadających wiedzę. Naprawdę przygotował go do tego wielkiego celu i wielkiego zadania. Wychował go i nauczył najlepiej, jak potrafił. Oczyścił i oczyścił swoją duszę. Nadał mu także czarujący wygląd, dostojną osobowość, dobre zachowanie, szlachetną moralność, otwarte serce i hojną duszę. Chwała niech będzie Allahowi, który stworzył go ze wszystkimi tymi szlachetnymi postanowieniami i uczynił go najlepszym wzorem do naśladowania dla wszystkich ludzi i wzorem do naśladowania dla ludzi prawych.

Wśród treści omawia także Wysłannika Allaha, który mówi nam, abyśmy byli przyjacielscy

Rasulullah SAW powiedział: „Wierzący jest przyjazny i nie ma dobra dla kogoś, kto nie jest przyjazny. A najlepsza istota ludzka to ta, która przynosi najwięcej korzyści ludziom”. (HR Thabrani i Daruquthni, z Jabir RA).

Powyższy hadis ponownie przypomina nam o naszej ludzkiej tożsamości, abyśmy zawsze byli przyjacielscy we wzajemnych interakcjach społecznych. Jest to postawa, która w ostatnim miesiącu stała się pytaniem dla nas wszystkich, szczególnie w odniesieniu do naszej postawy jako ludzi, polegającej na poszanowaniu praw człowieka innych osób.

Samobójczy zamach bombowy w Kościele Pełnej Ewangelii Betel (GBIS) w Kepunton w Solo (25 września) oraz szerząca się korupcja w różnych dziedzinach i różne zamieszki prowadzące do konfliktów rasowych, jak np. przypadek w Ambon jakiś czas temu, jeszcze bardziej wzmacniają że zaczynamy być nieprzyjazni ludzkim wartościom i pluralizmowi. Zaczynamy stawać się obojętni i nieprzyjazni w ochronie matki ziemi, którą kochamy.

Jeśli spojrzysz na powyższy hadis, stanie się bardzo jasne i jednoznaczne, że zamierzonym celem hadisów są „wierzący”. Tak więc postawa życzliwości jest czymś, co absolutnie musi być wszczepione wierzącemu. Oznacza to, że jakość wiary danej osoby można mierzyć tym, na ile jako osoba wierząca w swoim życiu społecznym realizuje swoją ludzką „życzliwość” (czytaj docenia i szanuje).

W praktyce, jeśli wierzący żyje w różnorodności, wówczas może docenić i zaakceptować wszelkie różnice. Jeśli jest urzędnikiem, może wyrażać aspiracje swojego ludu i ufać im. A jeśli jest przywódcą, może skierować całą swoją energię przywódczą, aby zapewnić dobrobyt swojemu ludowi.

Wdrożenie tej formy gościnności jest rzeczą niezwykle istotną, zważywszy, że istotą wierzącego jest nie tylko to, że potrafi dobrze odmawiać określone przysięgi, ale ważniejsze jest konkretne manifestowanie jego działań w społeczeństwie. „Al-imanu tashdiiqun bil qalbi, wa ikrarun bil oral, wa a'malun bil arkan” (wierzący nie tylko usprawiedliwia to w swoim sercu i składa ślubowanie ustnie, ale przede wszystkim wypełnia to w formie uczynków) .

Zwracając uwagę na istotę wierzących, kolejne zdanie hadisów jest bardzo kontekstowe, że najlepszym człowiekiem jest osoba, która jest najbardziej korzystna dla innych ludzi. Oznacza to, że nasze istnienie jako ludzi (na jakiejkolwiek pozycji) będzie w dużej mierze zdeterminowane tym, w jakim stopniu możemy przynieść korzyści osobom wokół nas. Jeśli zastosujemy tę zasadę jako główną wskazówkę, wówczas w sercu nie będzie oczywiście żadnych elementów poniżających działań.