Epicurus [Book]

Epikur ( / ˌ ɛ p ɪ k jʊ ər ə s / ; [2] grecki : Ἐπίκουρος Epikouros ; 341–270 pne) był starożytnym greckim filozofem i mędrcem, który założył epikureizm , bardzo wpływową szkołę filozoficzną. Urodził się na greckiej wyspie Samos w rodzinie Ateńczyków. Pod wpływem Demokryta, Arystyppa, Pyrrona [3] i być może cyników, zwrócił się przeciwko ówczesnemu platonizmowi i założył w Atenach własną szkołę, znaną jako „Ogród”. Epikur i jego zwolennicy byli znani z jedzenia prostych posiłków i omawiania szerokiego zakresu tematów filozoficznych. Otwarcie zezwolił kobietom i niewolnikom [4] na wstęp do szkoły w ramach polityki. Spośród ponad 300 dzieł, o których mówi się, że Epikur napisał na różne tematy, zdecydowana większość została zniszczona. Tylko trzy napisane przez niego listy — listy do Menoeceusa, Pitoklesa i Herodota — oraz dwa zbiory cytatów — Główne doktryny i powiedzenia watykańskie — przetrwały w stanie nienaruszonym, podobnie jak kilka fragmentów innych jego pism. W wyniku zniszczenia jego dzieła większość wiedzy na temat jego filozofii pochodzi od późniejszych autorów, zwłaszcza biografa Diogenesa Laertiusa , epikurejskiego poety rzymskiego Lukrecjusza i epikurejskiego filozofa Philodemusa , a także z wrogimi, ale w dużej mierze dokładnymi relacjami filozofa pirronisty Sextusa Empiricusa , oraz akademicki sceptyk i mąż stanu Cyceron.

Epikur twierdził, że celem filozofii jest zarówno osiągnięcie, jak i pomoc innym w osiągnięciu szczęśliwego (eudajmonicznego), spokojnego życia charakteryzującego się ataraksją (spokój i wolność od strachu) i aponią (brakiem bólu). Opowiadał się za tym, aby ludzie mogli najlepiej uprawiać filozofię, prowadząc samowystarczalne życie w otoczeniu przyjaciół. Uczył, że korzeniem wszystkich ludzkich nerwic jest zaprzeczanie śmierci i skłonność ludzi do zakładania, że ​​śmierć będzie przerażająca i bolesna, co, jak twierdził, powoduje niepotrzebny niepokój, samolubne zachowania samoobronne i hipokryzję. Według Epikura śmierć jest końcem zarówno ciała, jak i duszy, dlatego nie należy się jej bać. Epikur nauczał, że chociaż bogowie istnieją, nie angażują się w sprawy ludzkie. Nauczał, że ludzie powinni postępować etycznie nie dlatego, że bogowie ich karzą lub nagradzają za ich czyny, ale dlatego, że ze względu na siłę winy amoralne zachowanie nieuchronnie prowadziłoby do wyrzutów sumienia, a w rezultacie uniemożliwiłoby im osiągnięcie ataraksja.

Epikur był empirystą, to znaczy wierzył, że tylko zmysły są wiarygodnym źródłem wiedzy o świecie. Wiele ze swojej fizyki i kosmologii wywodził od wcześniejszego filozofa Demokryta (ok. 460 – ok. 370 pne). Podobnie jak Demokryt, Epikur nauczał, że wszechświat jest nieskończony i wieczny, a cała materia składa się z niezwykle małych, niewidzialnych cząstek zwanych atomami. Wszystkie zdarzenia w świecie przyrody są ostatecznie wynikiem poruszania się i interakcji atomów w pustej przestrzeni. Epikur odszedł od Demokryta, proponując ideę atomowego „odwrócenia”, zgodnie z którym atomy mogą zboczyć z oczekiwanego kursu, umożliwiając w ten sposób ludziom posiadanie wolnej woli w skądinąd deterministycznym wszechświecie.

Nauki epikurejskie, choć popularne, od początku budziły kontrowersje. Epikureizm osiągnął szczyt popularności w późnych latach Republiki Rzymskiej. Wymarł w późnej starożytności, z zastrzeżeniem wrogości ze strony wczesnego chrześcijaństwa. Przez całe średniowiecze Epikur był powszechnie, choć błędnie, wspominany jako patron pijaków, rozpustników i żarłoków. Jego nauki stopniowo stały się szerzej znane w XV wieku wraz z ponownym odkryciem ważnych tekstów, ale jego idee stały się akceptowalne dopiero w XVII wieku, kiedy francuski ksiądz katolicki Pierre Gassendi wskrzesił ich zmodyfikowaną wersję, promowaną przez innych pisarzy , w tym Waltera Charletona i Roberta Boyle'a.